Niewielka wieś na pd.-zach. od Leśnej Podlaskiej. Dawniej zwana Borzyłówką, wieś duchowna, stanowiąca uposażenie zakonu Paulinów (rezydujących w pobliskiej Leśnej Podlaskiej). Leżała na samym pograniczu powiatu brzesko-litewskiego tegoż woj. i ziemi mielnickiej woj. podlaskiego.
Wieś, pod dawną nazwą, wymieniano już w dokumentach z I poł. XVI w. Obok wsi był wówczas folwark Borzyłowa Wola, będący własnością wojewody podlaskiego Mikołaja Kiszki (1587 r.) i wybudowany przez niego młyn na Klukówce. W 1594 r. wdowa po nim, Barbara Kiszka, dobra te przekazała w wieczyste posiadanie Wawrzyńcowi Witanowskiemu. Ten natomiast w roku 1628 przekazał swe prawa Maciejowi Chodkowskiemu. W Bordziłówce mieli również swe dobra Poniatowscy, co prowadziło do sporów z Witamowskimi (zwłaszcza w roku 1598). W II poł. XIX w. własność Przesmyckich (ich nagrobki zachowały się na cmentarzu). W roku 1822 Bordziłówka liczyła 21 domów i 109 mieszkańców.
Na przestrzeni wieków istniały w niej trzy świątynie. Pierwsza - drewniana (wzniesiona w 1648 z fundacji Macieja i Marii Chodkowskich, p.w. Mateusza Apostoła) spłonęła w 1791 r. a zbudowana potem kaplica spaliła się w 1849. Zaś wybudowana w 1850 nowa kaplica dotrwała do 1897 r. (wg. innych źródeł kościół parafialny, notowany w 1728, skasowano po 1867 r.)
W 1880 r. wyodrębniono w wyniku podziału istniejącej Bordziłówki Bordziłówkę Starą i Nową. We wsi znajdują się też domy mieszkalne z końca XIX w. i początku XX.
Przy wjeździe do wsi od strony Leśnej Podlaskiej znajduje się cmentarz katolicki. Założony w 1800 r., początkowo dla unitów (z wydzieloną działką na pochówki prawosławne), służył do końca XIX w. Zachowała się grupa kamiennych nagrobków z 4 ćwierci XIX w. w formie steli z krzyżem i kilka mogił ziemnych z krzyżami drewnianymi - nagrobki Pawła Przesmyckiego (zm. 1866), właściciela Bordziłówki i pobliskiego Droblina; jego żony, Bilbiany z Radzikowskich Przesmyckiej (zm. 1872); Edwarda Przesmyckiego (zm. 1895). Cmentarz nieczynny, otoczony rowem i wałem