PAULINI

Zakon św. Pawła Pierwszego

Pustelnika

Paulini to zakon lniczy założony w XIII w. na Węgrzech przez bł. Euzebiusza z Ostrzyhomia. Nazwa zakonu wywodzi się od św. Pawła z Teb, pierwszego uznanego przez Kościół Katolicki pustelnika . Za rok powstania zakonu przyjmuje się 1308, kiedy to 13 grudnia kardynał Gentilis, legat papieża Klemensa V nadał zakonowi w imieniu Stolicy Apostolskiej regułę św. Augustyna, a rok później zatwierdził pierwsze zakonne konstytucje.

Celem zakonu jest kontemplacja, modlitwa, pokuta, upowszechnianie kultu maryjnego oraz sprawowanie Sakramentu Pokuty i Pojednania. Zawołanie zakonu brzmi: "Solus Cum Deo Solo" (pol.: "Sam na sam z Bogiem")

Zakon  od samych początków swego istnienia prowadził działalność apostolską, która początkowo wyrażała się w dawaniu świadectwa, pouczaniu i modlitwie. Z biegiem czasu, stosownie do decyzji Kościoła, podejmował Zakon funkcje apostolskie: od posługi słowa Bożego i szafarstwa sakramentów we własnych kościołach, aż po działalność misyjną i pedagogiczną. Oświadczy to o uwrażliwieniu Wspólnoty paulińskiej na aktualne potrzeby ludu Bożego i znaki czasu. Paulini łączą nadal kontemplację, apostolstwo świadectwa i modlitwy z gorliwym czynem apostolskim. (art. 47 Konstytucji Zakonu Paulinów).

Paulińska Wspólnota od początku swego istnienia cieszyła się wyjątkową opieką Aniołów Bożych. Czczą ich, gdyż są posłańcami Słowa Bożego. To właśnie Archanioł Gabriel zwiastował Słowo Maryi. Na skutek ich działania Lot uwierzył Bogu i opuścił Sodomę. Anioł też oprowadzał Ezechiela po świątyni Ducha. Nie zapomnijmy zatem prosić naszych duchowych braci o pomoc, ilekroć będziemy słuchać Słowa Bożego i rozważać, co miało by znaczyć w naszym konkretnym życiu.

Paulini mają konstytucyjny przywilej takiego odkrywania Słowa w rozmyślaniu i   ich Konstytucje nie bez powodu łączą medytacje biblijną z Eucharystią. Medytacja jest bowiem najwłaściwszym przygotowaniem do Eucharystii (Rozmyślanie więc zajmuje szczególne miejsce w życiu Paulińskiej Wspólnoty. Określenie „szczególne miejsce” należy rozumieć jako rodzaj wyróżnienia, którym nasz Zakon darzy tę najlepszą cząstkę chrześcijańskiej duchowości (Łk 10,42).

Do Polski z Węgier, z klasztoru Marianosztra (Nasza Maria) sprowadził Paulinów książę Władysław Opolczyk. Paulini przybyli w 1382 r. do Częstochowy, otrzymując wzgórze jasnogórskie wraz z niewielkim kościołem pod wezwaniem Matki Bożej. W nim wkrótce umieścili, od wieków otaczany wielką czcią, Cudowny Wizerunek Matki Najświętszej, przywieziony przez fundatora z Bełza. W toku historii Jasna Góra stała się duchowa stolicą Polaków, symbolem wierności i religijności narodu, a także, jako pierwszy klasztor pauliński w Polsce, matką innych domów zakonnych.

Obecnie Zakon Paulinów ciągle się rozwija. Aktualnie w Polsce, poza Jasną Górą, gdzie mieści się Dom Generalny, paulińskie klasztory i domy zakonne znajdują się: na Bachledówce k/Zakopanego, Miechowie, Błotnicy k/Radomia, Brdowie, Częstochowie - św. Barbara (dom nowicjacki dla braci), w Krakowie na Skałce (klasztor i Wyższe Seminarium Duchowne), Leśnej Podlaskiej, Leśniowie-Żarkach(dom nowicjacki), Łęczeszycach, Oporowie k/Kutna, Łukęcinie, Paulinach-Mochowie, Toruniu, Warszawie, w Wielgomłynach, Wieruszowie, we Włodawie, Wrocławiu i Żarkach-Letnisko. Paulini mają także klasztory w wielu krajach Europy (m. in. na Węgrzech, Chorwacji, Słowacji, w Niemczech i Włoszech), są obecni w Stanach Zjednoczonych i Australii, a także na misjach w RPA i Kamerunie. Zakon liczy obecnie ok. 490 członków.

Poprzez wieki zmieniał się duchowy profil Zakonu i jego posłannictwo. Z zasadniczo pustelniczego charakteru pierwotnej wspólnoty, z biegiem czasu wobec zmieniających się okoliczności oraz otwierając się na znaki czasu, nabrał zakon cech wspólnoty kontemplacyjno - czynnej. Specyfika Paulinów zawiera się dość szerokiej grupie cech, które stanowią o charyzmacie zakonu. Są to: kontemplacja Boga w samotności, umiłowanie modlitwy liturgicznej i pokuty, kult maryjny, działalność duszpasterska jako służba pielgrzymującemu ludowi Bożemu.

Kapłańska posługa w sakramencie pokuty stanowi od szeregu wieków dla naszej Wspólnoty paulińskiej jedno z głównych zadań apostolskich, zwłaszcza w sanktuariach maryjnych, gdzie skupiają się liczni wierni z pragnieniem duchowego odrodzenia za pośrednictwem Matki Łaski Bożej. Niech więc ojcowie chętnie spieszą, by z gotowością Chrystusa przebaczającego służyć penitentom. Niech starają się zrozumieć pokutujących i niech im pomagają w trudzie nawrócenia.(art. 53 Konstytucji Zakonu Paulinów).